ROZDZIAŁ 7

***Oczami Dominiki***

Wybraliśmy się w dość  dziwne miejsce…. Mianowicie do lasu.

Na początku szliśmy drogą, a po bokach były porozstawiane świeczki. Klimat był trochę przerażający, ale widać było, że się postarał.  Doszliśmy do jakiegoś bardzo starego opuszczonego domu. Normalnie jak z horroru…

Złapałam go mocno za rękę i weszliśmy. „Zwiedziliśmy” go całego. Weszliśmy na ogromny taras, a z niego zobaczyłam przepiękny ogród.

-Chodź.! Muszę ci coś pokazać- powiedział chłopak ciągnąc mnie za rękę po schodach.

-Co ty robisz?- zapytałam, gdy chłopak zasłonił mi oczy.

-To niespodzianka- odpowiedział- a co nie ufasz mi?

-Ufam…

Prowadził mnie pod jakąś górkę. Kurde…. Ale się zmęczyłam. W końcu doszliśmy na miejsce.

Odsłonił mi oczy. Duża stara fontanna, a na niej tysiące świeczek i pływające w niej płatki czerwonych róż.

Drzewo podobne do płaczącej wierzby, ozdobione złotymi lampkami… no wiecie takimi jak na choinkę. Pod nim leżał koc i był przygotowany piknik. Babeczki, i Nutella ze słoika.

-Co to?- zapytałam uśmiechając się do chłopaka.

-Heh. Malwina doradziła, abym był oryginalny. I co udało się…?

-Oczywiście to jest piękne. Dziękuję- odpowiedziałam przytulając mocno Harrego.

***Oczami Harrego***

Wieczór był super. Miło mi się patrzyło jak się uśmiechała. Wygląda w tedy tak pięknie.

Przynajmniej przez chwilę nie myślała o swoim bracie.  Śmialiśmy się i rozmawialiśmy. Potem zaśpiewałem jej piosenkę ( Baby- Justina Biebera) tak na żarty.

-Dominika…. Mogę ci zadać pytanie, które już kiedyś zadałem?

-Pytaj-odpowiedziała ciepłym głosem.

-O co chodzi z….. z tymi mężczyznami?- zapytałem jąkając się.

-Wiesz… to nie jest dla mnie miła historia. Ni chcę o tym mówić….. po prostu mam z nimi same nie miłe wspomnienia.

-Dobrze. Nie mów jak nie chcesz.

Odprowadziłem ją do domu.

-Dzięki za miły wieczór- zaczęła przed drzwiami- i za pożyczenie bluzy.

-Nie ma sprawy. Było mi bardzo miło.

Zacząłem się zbliżać do pocałunku. Ona szybko zabrała usta. Dała mi całusa w policzek i weszła do domu. Zacząłem się cieszyć  jak głupi i skakać z radości. Ona to widziała bo wyglądała jeszcze przez okienko w korytarzu.  Przy biegnięciu w stronę samochodu uderzyłem jeszcze o płot i odjechałem.

***Oczami Dominiki***

Weszłam do domu cała uśmiechnięta. No normalnie banan od ucha do ucha…

-No witam- powiedziała Malwina odwracając się na fotelu z podejrzliwą miną. Jak z kryminalnego filmu.

-Coś się stało?

-Czekałam na ciebie…

-Serio? A czemu głaszczesz kurczaka?

-Bo nie mamy kota jasne!?

-Hhehehhee….. a czemu tu jest tak ciemno?

-Bo to dodaje klimatu….

-A czy ten kurczak to nie jutro na obiad?

-Dobra kurwa  co to jest? Bawimy się w czerwonego kapturka i wilka? Lepiej opowidaj jak tam randka?

-Więc tak….

Zaczęłam, siadając na fotelu. Opowiedziałam całą randkę z każdym szczegółem. Malwina jarała się strasznie. Miała zaciesz na buzi jak małpa w ZOO.   

***Niecały miesiąc później. Z pamiętnika Dominiki***

Od kilku tygodni układało się świetnie. Malwina jest szczęśliwa z Niallem, a ja z Harry dużo czasu spędzamy razem. Świetnie się dogadujemy z Danielle i Elenor

 ( chyba źle to napisałam) .

No, ale ten „happy end” niedługo się skończy bo zbliża się pogrzeb. Starałam się o tym nie myśleć. Harry bardzo mnie wspierał no, Lae przejdźmy teraz do naszych skowroneczków.

***Oczami Malwiny. Wieczorem. Spacerując na plaży z Niallem***

-Już niedługo jedziemy do polski-zaczęła rozmowę.

-Tak. Szkoda mi Dominiki.

-Wiem.  Próbuje udawać, że wszystko jest w porządku, ale i tak wiem, że ona bardzo cierpi.

-Czemu po prostu nie przyzna, że jest jej ciężko?- zapytał Niall.

-Wiesz…. Ona jest osobą bardzo skrytą. Nie lubi mówić o sobie, o swoich problemach o tym jak się czuje. Próbuje wszystko ukryć. Przeżyła już wiele niemiłego i powoli zaczyna się do tego „przyzwyczajać ”.

Chłopak zbliżył się do mnie powoli. Złapał mnie w tali i namiętnie pocałował.

-A to za co?

-A za to, że jesteś taką wspaniałą dziewczyną-odpowiedział z cwaniackim uśmieszkiem.

-Chyba trochę przesadzasz….- zaczęłam zaprzeczać.

-Spotkanie ciebie jest najwspanialszą rzeczą jaka mi się w życiu przytrafiła- i znów mnie pocałował.

-Ah… nie będę zaprzeczać, że jestem zajebista- zażartowałam.

-U… co za skromność- i zaczęliśmy się śmiać.

Spacerowaliśmy długo. Zaproponował, abym poszła do niego na noc. Zgodziłam się, ponieważ Dominika i tak miała cała noc spędzić z Harrym w klubie więc nie chciałam zostać sama.

***Nad ranem. Dalej oczami Malwiny***

Obudziłam się około godziny 10:40. Byłam ubrana tylko w górę od piżamy Nialla.

Co się tu kurwa działo? Pamiętam tylko, że trochę się napiliśmy i straciłam zasięg.

Zeszłam na dół. Poczułam zapach tostów. Przy tosterze stał Niall. Usiadłam na blacie obok niego.

-Yyy… Niall skarbie- powiedziałam pytającym głosem-co się wczoraj działo?

-No coś ty nie pamiętasz?

-No właśnie problem w tym, że nie za bardzo.  ;D

-Było zajebiście.

-A…. doszło do czegoś?

-No pewnie. Ale byłaś chętna. Na początku nie chciałem, no ale tak nalegałaś..

-J nalegałam?- zapytałam trochę zawstydzona, ale zarazem podniecona.

-No- i poruszył brwiami jak flirciarz.

-A słuchaj czy my się…. No wiesz… zabezpieczaliśmy?

-Y… wiesz nie miałem tabletek więc robiliśmy tak na gapę…

-Co?!!!!!!!!!!-  zapytałam strasznie przerażona wstając z blatu.

Zaczęłam panikować.

-O matko i co teraz? A jeśli jestem w ciąży? Rodzice mnie zabiją! Ojciec zabierze z Londynu… urodze w wieku 16 lat….

-Spokojnie- przerwał mi mój chłopak- tylko żartowałem. Byłaś zabezpieczona….

-Ufff…

-A może nie buhahhahahha…

-Ale ty jesteś głupi- uśmiechnęłam się i poszłam wyszykować.

***Z pamiętnika Dominiki. Na lotnisku wszyscy razem***

Dziś jest pogrzeb Kamila. Nie wiem jak ja tam wytrzymam. Cieszę się bo chłopaki nalegali, aby pojechać ze mną. Aby się za niego pomodlić.

Lecimy tam na 7 dni bo 1D chcą przy okazji zwiedzić nasz kraj. Nie bierzemy Poula. On dojedzie dopiero jutro. Nie chciałam, aby był jako obstawa chłopaków nawet na pogrzebie.

***Około godziny 17:00 za 1h pogrzeb***

-I jak ? Gotowa?(Dominika)- zapytała Malwina stając za mną w lustrze.

-Tak.

-Spokojnie. Dobrze będzie. Wszystkim nam jest trudno. Ale nie smuć się.

-Ale jak….?

-Kamil na pewno ni chciałby, żebyś była smutna. Zawsze chciał, abyś się uśmiechała. Więc uśmiechni się i tego dnia…

-Dziękuje… za to, że przy mnie jesteś- powiedziałam przytulając przyjaciółkę.

Ksiądz odprawił mszę. Pomodliliśmy się. Całą rodzina, znajomi, rodzice Malwiny jak i ona wygłosili przepiękne mowy. W końcu przyszedł czas na mnie.

-Ah…. Nie wiem co powiedzieć. Mój brat był naprawdę wyjątkowym chłopakiem. Zawsze się uśmiechał. Potrafił poprawić humor. Wspierał mnie gdy miałam zła dni. Nie miał wrogów….., a jednak spotkała go śmierć. Był najbliższą mi osobą. Zawsze mówił, że powinnam podążać za marzeniami. Miał swoją ulubioną piosenkę.  Mianowicie  Avril Lavigne-  Wish You Were Here.

Jej słowa mówią „ Cholera co ja bym dała, abyś był tutaj”.

No właśnie… co ja bym dała?..... chciałabym zaśpiewać te piosenkę .   http://www.youtube.com/watch?v=VT1-sitWRtY

No i jest kolejny rozdział. Coś mam wene, a gdy piszę to słucham właśnie tej piosenki.

Coś mam na nią faze.

Ten rozdział dedykuję mojej przyjaciółce Marysi, której jutro powiem o tym blogu.

Mam nadzieję, że się spodoba. Dość smutny i naciągany, ale Malwina mnie o niego męczy.

Miłych snów. ;)